GenderDysphoria.fyi/public/nl/geschiedenis.md

---
date: "2020-01-26T20:41:55.827Z"
title: "Een Korte Geschiedenis van Genderdysforie"
linkTitle: "De Geschiedenis van Genderdysforie"
description: "De oorsprong van genderdysforie en de betekenis ervan vandaag de dag."
classes:
  - gdb
preBody: '_disclaimer'
lang: nl
siblings:
  prev: /nl/wat-is-gender
  prevCaption: Wat Is Gender?
  next: /nl/euforie
  nextCaption: Gender Euforie
---

# Een Korte Geschiedenis van Genderdysforie

In 1948 werd de bekende seksuoloog Dr. Alfred Kinsey (ja, [*die* Kinsey](https://nl.wikipedia.org/wiki/Alfred_Kinsey)) benaderd door een vrouw wiens mannelijke kind er stellig op stond dat ze eigenlijk een meisje was en dat er iets heel erg mis was gegaan. De moeder probeerde haar dochter niet te onderdrukken, maar wilde haar helpen te worden wie ze wist dat ze was. Kinsey nam contact op met een Duitse endocrinoloog genaamd [Dr. Harry Benjamin](https://en.wikipedia.org/wiki/Harry_Benjamin) om te zien of hij het kind kon helpen. Dr. Benjamin ontwikkelde vervolgens een protocol voor oestrogeentherapie voor de tiener en werkte samen met het gezin om chirurgische hulp te vinden.

Benjamin ging vervolgens verder met het verfijnen van zijn protocol en behandelde duizenden patiënten met vergelijkbare gevoelens gedurende zijn carrière. Hij weigerde betaling te accepteren voor zijn werk en haalde voldoening uit de verlichting die hij deze patiënten bood, en gebruikte hun behandeling om zijn begrip van de aandoening verder te ontwikkelen. In 1973 bedacht hij een term voor dit gevoel van incongruentie: **genderdysforie**. Helaas zou deze term pas in 2013 in de Verenigde Staten worden gebruikt, toen de American Psychiatric Association koos voor de term "genderidentiteitsstoornis" in plaats daarvan.

{!{
<div class="gutter print-inline">
  {{import '~/img' images.hbscale
    className="card print-span34 print-center"
    caption="Harry Benjamin Diagnostische Schaal"
  }}
</div>
}!}

Als je als transgender persoon dit leest, heb je mogelijk eerder de naam Harry Benjamin gehoord, maar waarschijnlijk niet in een positieve context. In 1979 werd zijn naam gebruikt (met toestemming) bij de oprichting van de Harry Benjamin International Gender Dysphoria Association (HBIGDA), die een Behandelingsrichtlijn (SoC, Standards of Care) voor transgender mensen heeft opgesteld. Deze richtlijn kwam bekend te staan als de Harry Benjamin Regels en stonden berucht om hun beperkingen met betrekking tot de diagnose van genderdysforie. Patiënten werden ingedeeld in een zesniveauschaal op basis van hun mate van ellende en seksuele disfunctie. Als je niet op niveau 5 of hoger terechtkwam, geclassificeerd als een "Ware Transseksueel", werd je meestal afgewezen voor behandeling.

Het probleem was dat niveau 5 en 6 vereisten dat je uitsluitend aangetrokken moest zijn tot je eigen geboortegeslacht. De transitie *moest* je heteroseksueel maken, niet homoseksueel, en biseksuelen waren niet toegestaan. Bovendien moest je ernstige emotionele nood ervaren met betrekking tot je lichaam en geslachtsdelen en al leven als je ware gender zonder behandeling. Veel transpersonen omzeilden deze beperkingen door gemeenschapsbegeleiding en performatieve presentaties, maar voor veel mensen (inclusief mezelf) werd geloofd dat, als je niet aan alle criteria voldeed, je niet trans genoeg was om te kunnen transitioneren.

In 2011 heeft de HBIGDA zichzelf opnieuw georganiseerd om te reageren op toenemende druk in het begrijpen en accepteren van transgender personen, en heeft de nieuwe naam World Professional Association for Transgender Health (WPATH) aangenomen. Onder begeleiding van daadwerkelijke transgender personen (voor het eerst in de geschiedenis van de organisatie) heeft WPATH vervolgens een geheel nieuwe Behandelingsrichtlijn (SoC, versie 7, de eerste in tien jaar) uitgebracht, waarin de Benjamin Schaal werd losgelaten en de focus werd gelegd op specifieke individuele symptomen, waarbij gender volledig losgekoppeld werd van seksualiteit. Twee jaar later, in 2013, veranderde de American Psychiatric Association hun diagnostische criteria om overeen te komen met de WPATH richtlijn in hun Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) versie 5, waarbij Genderidentiteitsstoornis werd vervangen door Genderdysforie. Met deze verandering werd medische transitie beschikbaar voor alle transgender personen in de Verenigde Staten.

Dit is de reden waarom de aanwezigheid van transgender personen wereldwijd in het afgelopen decennium plotseling is toegenomen. Met gemakkelijkere toegang komen er meer mensen naar buiten, met meer mensen komt er meer zichtbaarheid, met meer zichtbaarheid komt er meer bewustzijn en met meer bewustzijn komen er meer mensen in behandeling. [Een in 2014 uitgevoerde studie](https://williamsinstitute.law.ucla.edu/wp-content/uploads/TransAgeReport.pdf) toonde aan dat 0,6% van de volwassenen en 0,7% van de jeugd in de Verenigde Staten zich identificeerde als transgender, [een in 2016 uitgevoerde studie](https://www.cdc.gov/mmwr/volumes/68/wr/mm6803a3.htm) toonde aan dat 1,8% van de middelbare scholieren zich identificeerde als transgender, en [een onderzoek uitgevoerd door GLAAD in 2017](https://www.glaad.org/files/aa/2017_GLAAD_Accelerating_Acceptance.pdf) toonde aan dat maar liefst 12% van de respondenten tussen 18 en 34 zich niet identificeerde als cisgender.

Transgender personen komen tevoorschijn; we zijn overal.

## Dus Wat Is Genderdysforie?

{!{
<div class="gutter print-span4">
  <blockquote>
    <strong>Dys·fo·rie</strong> - <em>Zelfstandig Naamwoord</em><br>
    Een staat van ongemak of algemene ontevredenheid met het leven. Het tegenovergestelde van euforie.
  </blockquote>
  {{import '~/img' images.glue className="card print-span4"}}
</div>
}!}

Er bestaat een veelvoorkomend misverstand bij zowel cisgender als transgender personen dat genderdysforie uitsluitend verwijst naar een fysiek ongemak met het eigen lichaam. Deze overtuiging dat lichamelijk ongemak centraal staat bij genderdysforie is echter een misvatting en vormt zelfs niet eens een meerderheidscomponent van een diagnose van genderdysforie. Genderdysforie omvat een groot aantal van alle aspecten van het leven, waaronder hoe je met anderen omgaat, hoe anderen met jou omgaan, hoe je je kleedt, hoe je je gedraagt, hoe je in de maatschappij past, hoe je de wereld om je heen waarneemt, en ja, hoe je je verhoudt tot je eigen lichaam. Om die reden herhalen voorstanders van de WPATH SoC 7 en de DSM-5 vaak dat je geen dysforie hoeft te hebben om transgender te zijn. Deze uitspraak wordt vaak herhaald als een mantra, omdat het mensen die geen significant lichamelijk ongemak ervaren informeert dat zij ook transgender kunnen zijn.

In principe is genderdysforie een gevoel van ongelijk dat intrinsiek is aan zichzelf. Er is geen logische verklaring voor dit gevoel; er is niets dat het verklaart en je kunt niet beschrijven waarom je je zo voelt; het is er gewoon. Dingen in je bestaan zijn onjuist, en zelfs weten *welke* dingen onjuist zijn, kan moeilijk zijn om goed te identificeren.

De manier waarop ik het vroeger beschreef, is als het dragen van een volwassenen handschoen als je een kind bent. Je kunt je hand in de handschoen steken en je vingers passen in de vingers van de handschoen, maar je behendigheid met de handschoen is ernstig beperkt. Je kunt misschien iets oppakken, maar je kunt het niet manipuleren zoals een volwassene dat zou kunnen. Dingen kloppen gewoon niet helemaal.

Evey Winters beschreef het op deze manier [in haar bericht over dysforie](https://eveywinters.com/on-dysphoria-before-enduring-and-after/).

> Heb je ooit ergens in een openbare of formele omgeving gezeten en plotseling je voetzool voelde jeuken? Het is niet alsof je daar ter plekke je schoenen kunt uittrekken en het kunt krabben, dus je verdraagt het gevoel van innerlijke dood terwijl deze jeuk groeit en groeit totdat je klaar bent om de volgende persoon die tegen je praat te vermoorden.
>
> Of toen ik jonger was, keek ik 's ochtends voor school graag naar kabeltelevisie. Omdat het kabeltelevisie was op het platteland van West Virginia in de vroege jaren 90, zette ik zo nu en dan mijn favoriete kanaal aan om naar mijn programma's te kijken terwijl ik mijn havermout at en dan zag ik Power Rangers - maar het geluid kwam van een andere zender (meestal het weerkanaal). Het beeld was prima. Het geluid was prima. Maar het gebrek aan overeenstemming tussen die twee? Dat is het soort frustratie dat je de hele dag als kind bijblijft.
>
> Het is het gevoel dat je krijgt wanneer je vraagt om een frisse verfrissende Diet Coke en de serveerster zegt: "Is Pepsi oké?"
>
> Het is weten dat er iets mis is en er geen verdomde moer aan kunnen doen.

Genderdysforie is, in essentie, gewoon emotionele reacties op de kennis van de hersenen dat iets niet klopt. Deze incongruentie zit zo diep in de subsystemen van de hersenen dat er geen duidelijke boodschap is over wat het probleem is. De enige manier die we hebben om het te identificeren is via de emoties die het teweegbrengt. Ons bewustzijn ontvangt positieve (euforie) of negatieve (dysforie) feedback op basis van hoe goed onze huidige omgeving overeenkomt met ons interne gevoel van zelf. Een deel van de transitie is leren om die signalen te herkennen.

Cisgender mensen ontvangen ze ook, maar omdat de signalen meestal overeenkomen met hun omgeving, vinden ze het vanzelfsprekend. Er zijn echter een paar opmerkelijke gevallen geweest waarin cisgender mensen [in een situatie werden geplaatst](https://www.teenvogue.com/story/maisie-williams-arya-stark-game-of-thrones-affected-her-body-image) waarin ze genderdysforie ervaren. Pogingen om cisgender kinderen [als het andere geslacht](https://www.nytimes.com/2004/05/12/us/david-reimer-38-subject-of-the-john-joan-case.html) op te voeden (inhoudswaarschuwing: zelfmoord) zijn altijd mislukt als het kind onvermijdelijk zichzelf anders verklaart.

Deze impulsen van euforie en dysforie, opwinding en afkeer - ze manifesteren zich op veel verschillende manieren: sommige zijn duidelijk, andere veel subtieler. Dysphorie verandert ook in de loop van de tijd en neemt nieuwe vormen aan naarmate men van voorbewustzijn naar begrip en transitie gaat. Het doel van dit boek is om deze manifestaties op te splitsen in hun afzonderlijke categorieën en ze te beschrijven, zodat anderen ze kunnen leren herkennen.

Maar eerst moet ik iets heel belangrijks benadrukken, zo belangrijk dat ik het met grote vette letters plaats:

**IEDERE TRANSGENDER PERSOON ERVAART EEN ANDERE SET VAN BRONNEN EN INTENSITEITEN VAN DYSPHORIE**

Er is niet één enkele transervaring; er is geen standaard set van gevoelens en ongemakken; er *bestaat geen één echt transverhaal*. Iedere transpersoon ervaart dysforie op zijn eigen manier en mate, en wat de ene persoon dwarszit, kan de andere persoon niet dwarszitten.

Oké, nu we die disclaimer hebben gehad, laten we naar de essentie gaan.