GenderDysphoria.fyi/public/nl/presentationele-dysforie.md

date	title	linkTitle	description	preBody	lang	siblings	classes	tweets
2020-01-26T20:41:55.827Z	Hoe Genderdysforie zich manifesteert: Presentationele Dysforie	Presentationele Dysforie	Hoodies en trainingsbroeken raken nooit uit de mode.	_disclaimer	nl	prev prevCaption next nextCaption /nl/seksuele-dysforie Seksuele Dysforie /nl/existentiele-dysforie Existentiële Dysforie	gdb	https://twitter.com/NightlingBug/status/1215716435068100611 https://twitter.com/NightlingBug/status/1215716435974066176 https://twitter.com/NightlingBug/status/1215716436980703233 https://twitter.com/NightlingBug/status/1215716438020849664 https://twitter.com/DameKraft/status/1191555135756853249

Presentationele Dysforie

Kleding. Haar. Make-up. Sieraden. Brillen. Piercings en andere lichaamsaanpassingen. Zelfs persoonlijke hygiëne kan een factor van presentatie zijn, zoals het scheren van lichaamshaar of hoe je voor je huid zorgt. Al deze dingen hebben een gendercomponent in de samenleving, vooral kleding en haar.

Hoewel de seksuele revolutie van de jaren '60 en de zakelijke modegekte van de jaren '80 wonderen hebben gedaan om het onderscheid tussen mannelijke en vrouwelijke presentatie te vervagen (grotendeels door mannelijke mode als androgyn te normaliseren), is er nog steeds enorme druk om te voldoen aan traditionele gendernormen. Gender non-conforme kleding wordt zo direct als queer bestempeld dat elke keer dat een vrouw een op maat gemaakt pak draagt, ze als lesbienne wordt bestempeld, en een vader die een Elsa-kostuum aantrekt omdat zijn zoon een Frozen-feestje wil wordt gezien als subversief en misbruikmakend van zijn kind.

Lang haar bij mannen wordt al tientallen jaren gezien als een daad van rebelse rockers, en mannen met lang haar worden gediscrimineerd omdat ze luilakken en nietsnutten zouden zijn. Kort haar bij vrouwen wordt vaak gezien als queer of butch (tenzij ze oud zijn, dan wordt het verwacht), en vrouwen worden vaak onder druk gezet om hun haar lang te houden. Gepiercete oren bij mannen zijn in de jaren '90 enigszins genormaliseerd, maar worden nog steeds gezien als een daad van rebellie, en sommige werkgevers staan mannen niet toe oorbellen te dragen. Make-up bij mannen heeft zo'n stigma door toxische mannelijkheid dat zelfs mannen die houden van make-up druk voelen om het te vermijden.

Of je het nu leuk vindt of niet, presentatie heeft een gendercomponent en het is uiterst gebruikelijk dat transpersonen zich willen presenteren op de manier van hun ware gender, en een wens om vrij te zijn van de beperkingen van gendergerichte presentatie is gebruikelijk onder alle transpersonen, ongeacht waar ze zich bevinden op het genderspectrum. Voor AMAB personen kan dit zich manifesteren als een wens om meer vrouwelijke elementen te incorporeren; voor AFABs kan dit zich manifesteren als een verlangen naar een meer mannelijke uitstraling. Dit kan gepaard gaan met een volledige verschuiving naar het tegenovergestelde van het toegewezen gender, of een verlangen naar een middenweg in de zoektocht naar androgynie. Het kan zelfs gewoon een wens zijn om niet als het toegewezen gender te presenteren.

Niet alle transfems presenteren zich als vrouwelijk, niet alle transmascs presenteren zich als mannelijk, en niet alle non-binaire mensen streven naar androgynie. Butch AMAB-transpersonen zijn geldig; femme AFAB-transpersonen zijn geldig. Presentatie is geen gender; gender is geen presentatie.

Presentationele dysforie komt meestal vroeg naar voren in de vorm van een fascinatie voor de stijl van een ander gender en de wens om zich te kunnen presenteren zoals mensen van dat gender doen. Die wens kan gedeeltelijk worden vervuld door styling te zoeken die uniseks is, maar meestal wordt die wens door de persoon zelf belemmerd met uitspraken als "Ik ben niet zelfverzekerd genoeg om dat te proberen." AMAB-personen stuiten hier vaak op problemen waarbij deze wens vaak vast komt te zitten achter heteronormatieve verwachtingen, waardoor interesse in vrouwelijke presentatie wordt misgeïnterpreteerd als seksueel verlangen.

Presentationele dysforie na de transitie is meestal gewoon een geval van grote ongemak wanneer iemand probeert zich te presenteren als het toegewezen gender. Het kan zelfs niet gaan om hoe iemand eruitziet, maar alleen om hoe de kleding je doet voelen. Gedurende het eerste anderhalf jaar van mijn eigen transitie kon ik het niet verdragen om unisex T-shirts te dragen omdat ze me gewoon mannelijker deden voelen. Zelfs nu moet ik de kragen eruit knippen omdat de nauwsluitende hals me een gevoel van dysforie geeft.

Invloed van presentatie op Fysieke Dysforie.

{!{

{{import '~/tweet' ids=[ '1215716435068100611' '1215716435974066176' '1215716436980703233' '1215716438020849664' ] tweets=meta.tweets className="oneblock" }}

}!}

Kleding kan ook een belangrijke rol spelen in het niveau van fysieke dysforie dat iemand ervaart. Mannenkleding is altijd zeer recht en vierkant gesneden, zowel verticaal als horizontaal. Vrouwenkleding is ontworpen voor meer rondingen, waarbij de taille en heupvorm worden geaccentueerd. Mannenbroeken hebben een lagere kruis om ruimte te maken voor uitwendige geslachtsdelen en zijn niet aangepast aan rondingen, terwijl vrouwenbroeken het tegenovergestelde zijn. Vrouwenkleding is vaak nauwsluitend, terwijl mannenkleding zelden nauwsluitend is. Mannenkleding is vaak gemaakt van steviger en dikkere materialen, bedoeld om als enkele laag te worden gedragen. Vrouwenkleding is vaak gemaakt van dunner en rekbaarder materiaal en wordt verwacht in lagen te worden gedragen.

Omdat deze structuren bedoeld zijn om bij het mannelijke of vrouwelijke lichaam te passen, versterken ze vaak het gevoel van verkeerdheid. Een klassiek effect is hoe het verschil tussen mannen- en vrouwenjeans een radicaal effect kan hebben op het comfortniveau van een transgender persoon. Helaas werkt dit ook andersom, omdat zelfs bevestigende kleding kan laten zien dat je lichaam niet overeenkomt met de verwachtingen.

Ikzelf ben heel vrouwelijk in mijn voorkeurspresentatie en ik verlangde er al naar om jurken te dragen toen ik pas vijf jaar oud was. Ik verafschuwde het dragen van pakken, ik haatte hoe ze op mijn lichaam pasten, omdat ze altijd op een manier trokken die heel onjuist voelde voor wat mijn lichaam nodig had. Ik weigerde bijna mijn hele leven denim te dragen omdat mannenjeans altijd zo verkeerd aanvoelden (daarentegen voelen vrouwenjeans en leggings geweldig). Toen ik echter aan mijn transitie begon en mezelf meer vrouwelijk begon te presenteren, sloeg mijn dysforie opnieuw toe in de vorm van mijn lichaam dat niet voldeed aan de verwachtingen van vrouwenkleding (te veel in het kruis, te breed en omvangrijk in de schouders, te groot in de taille, niet groot genoeg in de borst). Pas in het tweede jaar had ik genoeg verandering in mijn vorm ervaren zodat vrouwenkleding mijn vorm op de juiste manier bevestigde.

Hoe ziet dit eruit? Nou, het lijkt erg op andere veelvoorkomende problemen met het lichaamsbeeld: een neiging om alles wat nauwsluitend is te vermijden, de voorkeur te geven aan zachtere stoffen en ruimere kleding. Een klassieke genderdysforie-trope is het kind dat niets anders draagt dan trainingsbroeken en hoodies. Kleding zal oversized zijn om te voorkomen dat ze het lichaam omhullen. AFABs geven mogelijk de voorkeur aan het dragen van een strakke sportbeha om hun borsten te minimaliseren en vermijden alles met een strakke taille.

{!{

{{import '~/tweet' ids=[ '1191555135756853249' ] tweets=meta.tweets className="" }}

}!}

Intern manifesteert het zich meestal als intense jaloezie jegens de mensen die je zou willen zijn: jaloezie over het lichaam van een influencer, een sterk verlangen naar de outfit van een persoon op straat, en vooral afgunst jegens andere transpersonen. Dit gevoel blijft vaak bestaan tot ver na de transitie, omdat dit gevoel van willen zijn als andere mensen van je gender eigenlijk volkomen natuurlijk is, zelfs voor cisgendermensen.

Invloed van presentatie op sociale dysforie.

Presentatie kan belangrijk zijn om misgendering te voorkomen, vooral in het begin van de transitie. Veel transpersonen voelen de behoefte om hun gender te performen om geaccepteerd te worden zoals ze zijn, waarbij ze zich meer richten op vrouwelijke of mannelijke presentatie dan ze eigenlijk zouden willen om hun lichaam te compenseren en ervoor te zorgen dat mensen hen correct genderen. Mensen die een medische transitie ondergaan, kunnen merken dat deze behoefte minder belangrijk wordt naarmate hun lichaam verandert en ze correct worden geclassificeerd zonder al die performance.

Performatieve presentatie was praktisch vereist vóór de hervorming van WPATH in 2011; iedereen die zonder extreme vrouwelijke of mannelijke presentatie naar een doktersafspraak kwam, liep het risico om als nep te worden bestempeld en hun behandeling te verliezen volgens de Harry Benjamin-schaal. Transvrouwen verloren zelfs hun oestrogeen simpelweg omdat ze een spijkerbroek en een blouse droegen in plaats van een jurk, of omdat ze niet genoeg make-up droegen. Dit is een van de redenen waarom de transmedicalistische ideologie zo gevaarlijk is: het zou ons terugbrengen naar dit systeem, waarbij iedereen die niet voldoet aan stereotiepe opvattingen van vrouwelijkheid en mannelijkheid als niet echt transgender wordt bestempeld.

Presentatie is vooral belangrijk bij kinderen vóór de puberteit, omdat ze geen significante secundaire geslachtskenmerken hebben. Kleding en haar zijn de enige manieren waarop we het gender van een kind kunnen tonen, zozeer zelfs dat als een baby gewoon een roze shirt draagt, vreemden aannemen dat het een meisje is. Zelfs unisex kleding voor kinderen wordt sterk bepaald door kleuren en afbeeldingen die gendergerelateerd zijn. Voor transkinderen kan het uitermate verontrustend zijn om hun haar te moeten laten knippen of het te moeten laten groeien. Het ontzeggen van jurken aan een transmeisje of transfeminien non-binair kind, of het hen opleggen aan een transgender jongen of transmasculien non-binair kind, kan verlammend werken op hun moraal.